Дзед ладзіў з плугам,
Ладзіў і з касою,
Дзед жыў заўсёды з мазаля.
Зямной аднойчы ўзрушаны красою,
Красу і ў чалавеку ухваляў!..
Перш добра помніў: скуль сам родам,
Гады маленсмтва дзе прайшлі…
Меў гонар-званне, дзед мой, –
Хлебароба,
Што й бараніў ашчадна на зямлі.
Ён рупнай працай дабрабыт свой множыў
І славу дарагіх сэрцу мясцін.
І чалавекам быў на дзіва ён прыгожым,
І так прыгожа да канца дзён жыў!..
Яго душа вандруе паміж важкіх,
Вясенніх, з дымкай, аблакоў…
Мне без падтрымкі дзеда цяжка,
Хоць дзед – дзівак быў з дзівакоў!..
|
|
